Türk Edebiyatının ilk pastoral şiiri Abdülhak Hamid Tarhan tarafından yazılan Sahra isimli şiirdir.
Bir zamanlar karargâhım idi
Bedeviler gibi beyâbanlar;
Buna mucib de iştibâhım idi;
Nasıl imrar-ı vakt eder anlar.
Belde halkında görmedin hayfa
Gördüğün ünsü ehl-i vahşette!
Bedevîler sukûn u rahatte;
Sürdüğü daima ganemle sefâ.
Beledî muttasıl esir-i cefâ;
İntiâş aleminde zulmetde!
Biri endişeden aman bulmaz;
Biri endişeye zaman bulmaz.
Beledî nûş-ı zehr-i mihnet eder.
Bedevî tâze tâze şir’i leziz.
O taayyüş deyip cihâda gider.
Bunu av etleri eder telziz.
Medeni sarf-ı nakd edip hattâ
Nefsini sâz ile hamûş eyler.
Bedevî kulbesinde gûş eyler.
Nagamât-ı tuyûru bâd-ı hevâ.
Bunu bir mâkire edip iğva,
Sanki çirk-âb-ı zevki cûş eyler.
Âb-ı simin içinde cilve-künân,
Anı da hem-ser eder, hayrân.
