İlk Pastoral Şiir – Sahra (Abdülhak Hamid Tarhan)

Türk Edebiyatının ilk pastoral şiiri Abdülhak Hamid Tarhan tarafından yazılan Sahra isimli şiirdir.

Bir zamanlar karargâhım idi
Bedeviler gibi beyâbanlar; 
Buna mucib de iştibâhım idi; 
Nasıl imrar-ı vakt eder anlar.
Belde halkında görmedin hayfa
Gördüğün ünsü ehl-i vahşette! 
Bedevîler sukûn u rahatte; 
Sürdüğü daima ganemle sefâ.
Beledî muttasıl esir-i cefâ; 
İntiâş aleminde zulmetde! 
Biri endişeden aman bulmaz; 
Biri endişeye zaman bulmaz.

Beledî nûş-ı zehr-i mihnet eder.
Bedevî tâze tâze şir’i leziz.
O taayyüş deyip cihâda gider.
Bunu av etleri eder telziz.
Medeni sarf-ı nakd edip hattâ
Nefsini sâz ile hamûş eyler.
Bedevî kulbesinde gûş eyler.
Nagamât-ı tuyûru bâd-ı hevâ.
Bunu bir mâkire edip iğva,
Sanki çirk-âb-ı zevki cûş eyler.
Âb-ı simin içinde cilve-künân,
Anı da hem-ser eder, hayrân.